طاهریان اندکی پس از شهادت امام رضا بنای حکومتی در خراسان را برافراشتند که هنوز دل‌های مردم با خاطرات حضور امام در مرو توأم بود. ولایتعهدی امام، فرصتی مغتنم بود که امکان آشنایی گسترده مردم با معارف شیعه فراهم آید. از این‌رو رویکرد طاهریان به تشیع افزون بر زمینه‌های پیشین خود، بیشتر می‌توانست متأثر از ارتباط و آشنایی آن‌ها با امام رضا در خراسان باشد. در این راستا شاید اقدام طاهر بن حسین در تمرد از خلافت و دعوت به سوی علویان به دلگرمی از حمایت مردم مرو بازمی‌گشت که پشتیبان علویان بودند. بررسی زمینه‌های ارتباط خانوادگی طاهریان با خاندان‌های حامی تشیع همچون خزاعه و عجلیان ری، به همراه عملکردهای مثبت آن‌ها در این‌باره، می‌تواند فرضیه گرایش به تشیع در میان این خاندان را تقویت کند. سیاست‌های طاهر و عبدالله حاکمان خراسان نیز در همسویی بیشتر با علویان قرار داشت. در کنار روایات متفاوت منابع درباره عملکرد دوسویۀ مثبت یا منفی طاهریان با تشیع، دلایلی مبنی بر همگرایی آن‌ها به سبب ضرورت اجتماعی یا برخورد شخصی با تشیع و علویان بیشتر به چشم می‌خورد. در راستای پاسخ به پرسش میزان ارتباط طاهریان با تشیع، تلاش می‌شود مجموع عوامل همسویی آنان با نقد دیدگاه‌های مربوط به این ارتباط بیشتر مورد توجه و بررسی قرار گیرد.