|
سیدمحمد موسوی*
چکیده
امویان اندلس از 138 تا 422 هجری قمری، با فراز و فرودهایی، بر آن سرزمین فرمان راندند. عبدالرحمن بن‌معاویه بن‌هشام بن‌حکم موجودیت خود را در آن سرزمین اعلام کرد (138 ق) و شانزده نفر پس از او در سالیان درازی، بر این سامان حکم راندند که آخرینشان، هشام بن‌محمّد بن‌عبدالملک بن‌عبدالرّحمان بود. آنان از سویی با خلافت عباسی و از سوی دیگر، با خلافت فاطمی نمیساختند و برای ماندگاری در صحنه سیاسی و حفظ اقتدارشان، از همه ابزارهای سیاسی، مذهبی و فرهنگی بهره می‌بردند.
قاضیان از آغاز دوره حکومت امویان اندلس، از میان فقیهان آشنا به مبانی دین و شیوه اجرای احکام گزینش می‌شدند و یک فقیه، رئیس آنان بود که او را حاکم برمیگزید و همه کارها را در این زمینه، به او وامیگذارد. این نوشتار به نقش، کارها وساختار نهاد قضاوت در دوره حکومت امویان اندلس در بازه زمانی یاد شده می‌پردازد و بر پایه منابع تاریخی در این‌باره، گزارش‌هایی عرضه می‌کند.
[1]. تاریخ دریافت 12/03/93؛ تاریخ پذیرش 05/08/93.
* مربی دانشگاه امام صادق(ع)، گروه معارف، تهران، ایران. Mousavee67@yahoo.com
|
(2).jpg)
(1).jpg)
