دیدگاه روشن‌فکران و اندیشه‌گران با تاریخ و شناخت و فهم و برداشت آنان از تاریخ و روند و جریان آن، مقوله‌ای است که می‌بایست در بازکاوی گوشه و کنار اندیشه‌هایشان، بدان توجه کرد. سید جمال‌الدین اسدآبادی در میان اندیشه‌گران و روشن‌فکران عصر قاجار، آگاهی شگفت انگیزی با تاریخ و تاریخ نویسی داشت؛ چنان‌که کم‌تر متفکری مانند او دانش تاریخی را در اندیشه‌ها و هدف‌های سیاسی و اجتماعی و اصلاح جامعه‌اش به خدمت گرفت و بر ضرورت تاریخ‌دانی و بهره‌گیری علمی و عقلی از آگاهی تاریخی برای شناخت حال و ساخت آینده تأکید کرد. اسدآبادی، متفکری تاریخ‌دان و تاریخ‌شناس و به تاریخ‌نویسی قدیم و جدید آشنا و در تاریخ‌نویسی توانا بود. موضوع تاریخ نزد او، سیر مدنیت و تاریخ تمدن و فرهنگ و ژرف‌نگری در اسباب ترقی و انحطاط جوامع به شمار می‌رفت. وی با رویکرد راهبردی به تاریخ و کارکردهای آن، فلسفه تاریخ را در ایران ابداع کرد و به گسترش دیدگاه فلسفی و انتقادی به تاریخ پرداخت. اندیشه‌های انتقادی اسدآبادی درباره تاریخ و تاریخ‌نویسی، در هویت جدید این دانش انسانی و تحول تاریخ‌نویسی در ایران بسیار تأثیر گذارد.